Islam Sebagai Agama Persekutuan: Memahami Wasiat dan Menyusun Realiti

Perlembagaan Persekutuan melalui Perkara 3(1) dengan jelas menyebut bahawa “Islam ialah agama bagi Persekutuan”. Prinsip ini bukan sekadar simbolik, tetapi berpaksikan kepada Wasiat Raja-Raja Melayu pada 5 Ogos 1957 yang menjadi asas penerimaan Perlembagaan. Wasiat tersebut mengingatkan bahawa kedudukan Islam adalah sebahagian daripada kontrak sosial yang mengikat semua pihak dalam pembinaan negara bangsa.

Namun, dalam realiti pentadbiran hari ini, wujud cabaran dalam menzahirkan maksud peruntukan ini. Beberapa isu terkini memperlihatkan kecelaruan. Misalnya, pensijilan halal yang dibawa ke Kabinet, sedangkan sudah ada Majlis Kebangsaan Hal Ehwal Islam (MKI) yang ditubuhkan oleh Majlis Raja-Raja, menimbulkan persoalan tentang saluran yang sepatutnya digunakan. Begitu juga dengan kemelut Tabung Haji (TH), termasuk penggunaan khidmat perunding bukan Islam bagi urusan penjenamaan, yang mengundang perdebatan tentang sensitiviti dan persepsi umat.

Dalam bidang kehakiman, Mahkamah Sivil semakin aktif memutuskan isu-isu yang berkait dengan syariah, seperti kes Sisters in Islam (SIS). Mahkamah Persekutuan memutuskan bahawa fatwa hanya terpakai kepada individu dan bukan organisasi, sekali gus mengurangkan keberkesanan keputusan Majlis Fatwa. Hal ini membuka ruang kepada persoalan yang lebih besar, bagaimana seharusnya sistem perundangan sivil dan syariah diselaraskan tanpa menjejaskan kedudukan Islam sebagai agama Persekutuan, sambil tetap menghormati prinsip keadilan untuk semua warganegara.

Namun, perkembangan positif juga wujud. Titah Kebawah Duli Paduka Baginda Sultan Pahang pada 4 Ogos 2025 agar enakmen syariah dikaji semula secara menyeluruh dengan berpaksikan maqasid syariah, menjaga agama, nyawa, akal, keturunan dan harta, menunjukkan hala tuju yang lebih konstruktif. Ia membuktikan bahawa reformasi undang-undang Islam boleh dilaksanakan dengan pendekatan menyeluruh, bukan hanya semakan kosmetik.

Oleh itu, pendirian kerajaan terhadap Islam sebagai agama Persekutuan perlu difahami dalam dua dimensi: pertama, sebagai prinsip asas yang dijamin dalam Perlembagaan dan Wasiat Raja-Raja. Kedua, sebagai amanah untuk diterjemahkan dalam dasar serta pentadbiran secara konsisten. Keseimbangan antara sensitiviti agama dan tuntutan negara majmuk mesti dicapai dengan merujuk kepada institusi Islam yang sah, seperti Majlis Raja-Raja, Majlis Fatwa, serta mahkamah syariah.

Islam sebagai agama Persekutuan tidak seharusnya hanya tinggal dalam teks perundangan. Ia perlu dihidupkan dalam pentadbiran negara dengan penuh kebijaksanaan, berlandaskan prinsip maqasid syariah, dan dilaksanakan dengan tata kelola yang adil kepada semua rakyat Malaysia. Inilah jalan ke hadapan untuk memastikan kedudukan Islam dihormati tanpa menjejaskan keharmonian masyarakat berbilang kaum dan agama.